Een korte impressie van een Systemische sessie.

We gaan aan de slag met pionnen die we gebruiken als representanten van het gezin. De coachee, laten we haar Astrid noemen, zet de pionnen neer : vader, moeder en 2 kinderen. Vader is groot hij krijgt zelfs twee pionnen. Moeder krijgt een babypion en staat op grote afstand van vader en ook zoals zal blijken van de kinderen. Astrid zet zichzelf en haar zus naast elkaar bij vader. De manier waarop Astrid de pionnen neerzet representeert de manier waarop zij het gezin van herkomst heeft ervaren. Door het te visualiseren op deze manier wordt het meteen inzichtelijker.

We gaan aan de slag met de paarden. Bella en Bolero staan in de bak. Bolero houdt zich afzijdig. Bella komt meteen bij ons staan. Ik vraag Astrid om bij haar eigen pion te gaan staan en dan naar de pion van haar vader te kijken. Dit voelt goed. Ze voelt zich begrepen en gezien door haar vader. Haar vader was een dominante man maar ze heeft tijdens zijn ziekte nog zaken kunnen afsluiten met hem. Voor moeder geldt dat niet en als ze naar moeder kijkt wordt Astrid emotioneel.... Bella schiet haar te hulp en schermt haar af voor mij.

Opeens komt Kartoes, onze oude merrie naar Astrid toegelopen ze heeft zelf de bak open gemaakt ! Dit heeft ze echt nog nooit gedaan. Het is alsof ze wil zeggen ik hoor er ook bij  ! Net als moeder .... Ze probeert contact te maken met Astrid maar dan wordt Bella boos en jaagt haar weg. Ze gaat ergens in een hoekje van de bak staan. Dit alles maakt veel indruk op Astrid. Moeder probeert contact te maken maar wordt door Astrid afgewezen ? Net zoals Astrid zich door moeder afgewezen voelt. Net zoals Astrid zichzelf afwijst .......Ze voelt zich niet gezien en niet begrepen.

Met moeder heeft ze voor haar dood geen afsluiting gehad en ze is heel erg teleurgesteld in haar. Ik laat Astrid bij alle pionnen van het gezin staan en ze gaat voelen hoe het is om op die plek te staan. Gaandeweg het proces vindt er hierdoor een perspectief verandering plaats bij Astrid. Moeder krijgt een normale pion en meer respect van Astrid.

Als ik vraag wat Astrid nog nodig heeft van moeder om verder te kunnen zegt ze liefde. Precies op dat moment legt Bella haar hoofd op haar schouder. Dat maakt diepe indruk op Astrid ze geeft aan de liefde van haar moeder te voelen. Een ontroerend moment en een mooie afsluiting van deze sessie.

Korte impressie van een Teamcoaching van een team van een grote zorginstelling.

Daar stonden we dan, alles haalden we uit de kast maar Bolero verroerde zich niet. We begonnen steeds meer de schuld bij het onwillige paard te leggen, het lag niet aan ons hij wilde gewoon niet. 

Je vroeg of deze situatie herkenbaar was ? Ja we gaan als team vol goede moed aan de slag maar op de een of andere manier komen we niet in beweging :-) ? En de schuld buiten het team leggen ? Ja dat doen we ook wel vaker...oeps

Je wilde weten of er een duidelijk plan was en een richting ? Was er een leider ? Kreeg die ook echt de leiding van de rest van het team ? Waren de overige taken duidelijk ? Hield men zich aan de afspraken ? Nee dus en daar was geen discussie over mogelijk, het was gewoon zichtbaar.  Waarom zou Bolero zich dan bij jullie aansluiten vroeg je ? Jullie weten niet waar jullie heen willen, hebben geen leider en opereren ook niet als een echt team ! Oei die kwam wel binnen. 

Je liet ons de opdracht opnieuw doen. Nu moest er een leider gekozen worden, werd dat leiderschap niet ter discussie gesteld, werd er richting gekozen, taken verdeeld en iedereen deed mee en hield zich aan de afspraken.  En ja Bolero liep meteen met ons mee ... het lag dus niet aan hem :-)

We hebben kunnen ervaren hoe effectief en krachtig ons team kan zijn als we beter samenwerken, ons aan de afspraken houden en vertrouwen hebben in elkaar.

Het was een ervaring die veel impact heeft gemaakt en waar we nu binnen ons team verder mee aan de slag gaan. 

Bedankt namens ons hele team voor de wijze lessen en de goede verzorging en hartelijke ontvangst.